दाइ!
यो किर्तिपुर कहाँ पर्छ ?
बेरोजगार भएर कयौं बर्ष बसेँ
हातमुख जोर्न मुग्लान पसेँ
मलाई पनि खाँचो छ केहि लाखको
न्यानो पाउन मन छ आफन्ती काखको !
एक टुक्रो जमिन किन्थे
एक सानो झुपडि बनाउथें
टाल्थें होला आमाको फरिया
फेर्न मन छ बाको दौरा
न्यानो कपडा चाहिएको छ
दुधे बालक र उसको आमालाई !
भाइ !
तिमी राजधानी पसेर हरायौं
कतै किर्तिपुरको सुख सयलमा त छैनौ ?
कि खोज्दै हो तिमी पनि
कहाँ पर्छ किर्तिपुर भनेर !
ज्ञान किनेर अज्ञानी बनेर !
ए! काका
उठ अब !
अबेर भैसक्यो
सकिन सक्छ रोजगारी
हात हातै बाँड्दैछ रे लाखका बिटा
लैजाउँ चाहिने जति
बनाउदैछन्, बन्दैछन् सबैलाई ।
म पत्याउछु बा
तिमी पनि पत्याउ
भाइलाई भन
काकालाई सम्झाउ
हामी सबै पत्याउँ
नपत्याउनेले पत्याउने कुरा गर्यो
नेपाल हो
बिकिरहन्छन् बकम्फुसे कुरा
यहाँका भट्टीमा नेता उदाउछन्
हामी हात जोडिरहन्छौं ।
देश छ
राजधानी पनि छ
डाँडाहरू पनि छन
लाखौ मिल्ने किर्तिपुर छ
तर परिपाटी छैन
योजनाकार छैन
कार्यान्वयन कर्ता छैन
छ
पत्याउने जमात
बकम्फुसे कुरा गर्ने नेता
एक देश
एक डाँडो ।
No comments:
Post a Comment