सापटी लिएर शब्दहरू पूरा
काव्य माला गुथ्ने भयो एक सुर
पहिराउँन आतुर भए दिव्य जनमा
बनाएर चित्र विचित्र यो मनमा ।।
दिएर प्राण जो जीवन धानीदिन्छ
प्रथम पूष्प कृतज्ञको उसैले लिन्छ ।
राखेर शिरमा हृदयमा सधैं
चढोस हरकुरा, चढाउँछु खुसी भै ।।
सहेर कष्ट थुपारेर खुसी
म कारण नबनु नहोउन ति दुखी ।
यो माटोको तिलक सधैं म लगाउँ
म बाँचु यसैमा यसकै गित गाउँ ।।
निलेर अश्रु साहस सधैं भर्ने
कठिन मार्ग नित्य पहिलो पाइला सर्ने ।
लिएर सबभार स्वन्त्र पारी
उचो स्थान छ दुःख सुखकी प्यारी ।।
पालुवा नै दिव्य उदाए असरी
ज्ञातै नभएमा हुर्किन्थ्यो कसरी ।
छोडेर छाया धुपमै बस्न चाह्यो
खुलेर भव्य जीवन यसले पायो।।
विशाल वृक्ष भन्छ कोपिला हुँ म
कृतघ्न बने यो स्वरूप रहन्न ।
साथमा आई यि हातहरू समाई
चल्यो काव्य यात्रा रमाई रमाई ।।
भरेर मामा हृदय भरि
सम्मान अर्पण छ सबैमा बेस्सरी ।
म यात्री एक हौसाउने अनेक
शिशिर सदा उचो बनों म सेवक ।।
जे भन्नु थियो कविता ल्यै बोलुन
चढाएँ थियो जे गुँढ रहस्य त्यै खोलून ।
एक झुल्को दृष्टि के होला र पूर्ण
सुझाव सिरोधार्य हुनेछन सम्पूर्ण ।।
पस्किए मनमा उब्जेको तरङ्ग
लिनुए रस इच्छाले छानेर उमंग ।
लेखेँ जे देखें बाह्य, अन्तरमनले
लिनुस स्वीकारेर बिद्यत जनले ।।
सहयोगी हात अनेकों सम्झिएँ
आभार सबैमा खुसीले पस्किएँ
एक्लै प्रयासले बन्दैन कोही
साधुवाद सबैमा चढाएं यहि !!
No comments:
Post a Comment